روز میلاد..

و امروز..

30 خرداد..ساعت 8:25 دقیقه ی صبح..

چه حسی دارم امروز..

نمیتونم وصف کنم..از صبح همه ی خاطرات 30 خرداد دو سال پیش ..جلوی چشام نقش بسته..

و اشک شوقی که رو گونه هام جاری میشه..

اون روز ..اون دقیقه ها ..دردناک ترین لحظه های عمرم رو سپری میکردم..

شاید باورت نشه ..ولی از خدا میخواستم بمیرم تا اون دردا زود تموم شه..

دردایی که به هیچ مسکنی جواب نمیداد..و هیچ راه فراری ازشو ن نبود..

به محض اینکه تو به دنیا اومدی همه چیز فراموشم شد..اصلا انگار هیچ دردی وجود نداشته..

خدایا فدای اینهمه بزرگی تو ..

وقتی در آغوشم گذاشتنت..وقتی لبای نازکت به بدنم خورد..و شروع به مکیدن کردی..

چه جوری بگم حسمو؟...دلم میخواست دنیا همون ثانیه متوقف بشه..

فقط نیگات میکردم ببینم سالمی؟تو بغلم بودی باورم نمیشد..

ستایشم نوزاد بی تحرکی  بودی در آغوش من..و تنها کاری که بلد بودی  شیر خوردن بود..

وتنها آغوشی که در آن آرام میگرفتی آغوش من ..

و تنها صدایی که آرامت میکرد صدای من..

وامروز ..کودک پر تحرکی هستی که هر لحظه با کارها و حرفهای اعجاب انگیز ما را به حیرت می آوری..

وتقریبا همه چیز و همه کس را میشناسی..

مبارکت باشد میلاد دو سالگی ات!!

مبارکت باشد دو سال پاکی و معصومیت!!

مبارکت باشد عشق کوچک آسمانی!!

مبارکت باشد تنها دلیل زندگی!!

مبارکت باشد دردانه ی زندگی ام!!

مبارکت باشد مهربانترین آفریده!!

مبارکت باشد بهانه ی بودن ما!!

و مبارک من و بابایی مهربونت باشه دو سالگی قشنگت..

خدایا ممنون که این هدیه ی زیبا رو به ما عطا کردی..که اگه هر ثانیه شکر کنیم بازم کمه..

و بازم از خودت میخوام که همیشه پشت و پناه دخترکم باشی..

من چه باشم چه نباشم..دعای مادرانم همراهته دردونه..

بهترین واژه ای که همیشه تو گوشت زمزمه میکنم..اینه:

دوستت دارم ستایشم!!

تادنیا دنیاست..بدون منت و با افتخار..