رمضان سوم..

امسال سومین رمضان عمرت رو پشت سر میگذاری..

دو سال و 1 ماه و 6 روز..

و من و اون حس غریب همیشگی..

خوشحالم به خاطر داشتنت..به خاطر بودنت..

آخ نمیدونی این روزا با این زبون شیرینت چی به روز دل ما میاری..

این روزا من و بابا غربت رو فقط با شیرینی وجود تو تحمل میکنیم..

هر جمله ای که میگی ..سراسر وجود مارو شوق میگیره..

همه ی روز در حال تعریف کردن شیرین کاریاتم..

همین که بیکار میشی ..واسه خودت قصه میگی:یکی بود..یکی نبود..یه آقا دُردِه (گرگه) بود..شنگولو

تُرد(خورد)..منگولو تُرد..مامانش اومد..رفت نی نیاشو از شیکم آقا درده در آورد..قصه ی ما تموم

شد..ستایش به خونش رسید..

اونموقع اس که دوباره توسط مامان چلونده میشی..

شعرای زیادی بلدی که کامل میخونیشون..

و هر روز در حال خلق کردن خاطرات ناب واسه مامان و بابا..

دخترک مهربونم..با این ناز و ادای دخترونت دل ما رو بردی..

هر لحظه خودتو تو بغل ما جا میکنی..و از گفتن این جمله ها چندین و چند دفه در روز خسته نمیشی..

مامانی دوستت دالم..آشِدِتم..میمونم برات..عِشدِ منی..عسلم..

و همه ی این دیالوگ واسه بابایی هم تکرار میشه..

روزی ده هزاران بار این جمله ها از طرف ما به تو گفته میشه..

خدا رو شکر واسه این خانواده ی سه نفره ی خوشبخت..

خدا رو شکر که به زندگی ما اومدی و به اون رونق بخشیدی عمر مامان..

دوستت دارم بیشتر از ...